Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΙΣΥΦΟΥ.

 

Ο Σίσυφος υπήρξε μια πολύ ιδιαίτερη μορφή της ελληνικής μυθολογίας . Υπήρξε ο ιδρυτής και βασιλιάς της αρχαίας Εφύρας (Κόρινθος) και ο μύθος του είναι πολύ ενδιαφέρον, κάπως σκοτεινός και ανατριχιαστικά επίκαιρος.

Αρχικά όλα ξεκινούν από το ίδιο του το όνομα, Σίσυφος, που θα πει πολύ σοφός. Όσο για το μύθο γύρω από το όνομά του, όλα άρχισαν όταν ο Δίας αποπλάνησε την Αίγινα (κόρη του ποταμού και θεού Ασωπού). Ο Ασωπός ζήτησε από τον Σίσυφο να τον ενημερώσει σχετικά, με αντάλλαγμα μια πηγή με νερό που θα ανάβλυζε ασταμάτητα από την ακρόπολη της πόλης του.

Ο Σίσυφος γνώριζε πολλά και τα είπε στον Ασωπό, ο οποίος κυνήγησε τον Δία. Ωστόσο ο Δίας ξέφυγε και έτσι ο Ασωπός τιμώρησε το Σίσυφο στέλνοντάς τον στον Άδη. Βέβαια ο Σίσυφος επιβεβαιώνοντας το όνομα του, την εξυπνάδα και την πονηριά του κατάφερε να φυλακίσει τον Άδη, ο οποίος δε μπορούσε πλέον να πάρει τις ψυχές των νεκρών με αποτέλεσμα ο κόσμος να γεμίσει από τραυματισμένα, ακρωτηριασμένα και ανήμπορα έμψυχα όντα. 

Οι θεοί αναστατώθηκαν και ο Άρης ελευθέρωσε τον Άδη από τα δεσμά του (καθώς ο Πλούτωνας δε μπορούσε να βλέπει ερειμωμένη την αυτοκρατορία του), στέλνοντας ξανά τον Σίσυφο στον Άδη. Ωστόσο,εκείνος όντας πονηρός, είχε πει στη γυναίκα του να μη θάψει το σώμα του και ζήτησε από τον Άδη τρεις μέρες για να επιστρέψει στη γη και να φροντίσει το ζήτημα. Ο Άδης το δέχτηκε όμως ο Σίσυφος δεν επέστρεψε. Έτσι ήρθε η σειρά του Ερμή να τον πάει στον Άδη και η τιμωρία του Σισύφου από τους «κριτές των νεκρών» ήταν να κουβαλάει ένα βράχο στην κορυφή ενός βουνού και κάθε φορά που θα φτάνει στην κορυφή, η πέτρα δεν θα σταθεροποιείται και θα πέφτει από την άλλη. Αυτή η τιμωρία είναι αιώνια για τον «νικητή» του Άδη.

Συνεπώς, το επιμύθιο αυτού του μύθου εντοπισμένο στο σήμερα είναι ότι η πανουργία και η κακώς εννοούμενη εξυπνάδα πολλών ανθρώπων του πολιτικού, κοινωνικού, θρησκευτικού αλλά και καθημερινού φάσματος καθώς και η κοντόφθαλμη αντίληψη τους περί ευδαιμονίας κατάφεραν και συνεχίζουν δυνατά και με χειρουργική ακρίβεια να κάνουν βαθιές τομές στο χιλιοταλαιπωρημένο σώμα της Ελλάδας,καθιστώντας την ένα ανίατα νοσούντα οργανισμό και κάνοντας το μύθο του πανούργου και πονηρού Σισύφου πιο επίκαιρο από ποτέ.

Παράλληλα μία άλλη εκδοχή αυτού του μύθου συναντιέται και στο έργο ενός πολύ μεγάλου συγγραφέα, του Αλμπέρ Καμύ και συγκεκριμένα στο βιβλίο του "Ο Μύθος του Σισύφου". Πρόκειται για ένα δοκίμιο πάνω στο παράλογο. Βέβαια και εδώ το βάρος του επιμυθίου εξακολουθεί να είναι το ίδιο αλλά εδώ ο συγγραφέας αλλάζει την οπτική γωνία. 

Δηλαδή για τον Καμύ, ο μύθος του Σισύφου αποτελεί μία έκφανση του παραλόγου και στην ουσία ο ίδιος ο Σίσυφος είναι ένας παράλογος ήρωας που τα πάθη του τον στιγμάτισαν περισσότερο και από το ίδιο του το μαρτύριο που αποτέλεσε τη φοβερότερη τιμωρία. 

Η τιμωρία της χωρίς όφελος και ελπίδα εργασίας, ως ποινή της πανουργίας και της πονηριάς ενός ανθρώπου που ζει σε ένα παράλογο και χωρίς έννοια περιβάλλον. Το ίδιο περιβάλλον που και εμείς ζούμε σήμερα προσπαθώντας να πληρώσουμε το τίμημα της πανουργίας και της πονηριάς μιας καθόλα παράλογης πολιτικής στην οποία ωστόσο σχεδόν όλοι μας πήραμε μέρος, συνειδητά ή ασυνείδητα, και συνεπώς διαμορφώσαμε.

πηγή:pansofix.blogspot.gr