Ο χρόνος περνάει..

Όταν είσαι παιδί φαντάζεσαι μια ευτυχία που δεν τελειώνει ποτέ, πως έρχεται μια στιγμή που πλημμυρίζει τη ζωή σαν τα νερά ενός ποταμού που εκβάλουν στη θάλασσα. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, πως η ευτυχία ποτέ δεν είναι άπειρη και απόλυτη, αλλά δίνεται σε μικρά κομμάτια που καλείσαι να μάθεις να τα αναγνωρίζεις, θυσιάζοντας τη χίμαιρα του απόλυτου και άπιαστου. Για να μπορείς να χαίρεσαι, να απολαμβάνεις τις μικρές στιγμές της κάθε ημέρας.

Όταν είσαι παιδί δεν ξέρεις πώς λειτουργούν τα πράγματα, μόνο φαντάζεσαι. Έτσι είναι. Η φυσική μας πορεία ξεκινάει αντίστροφα. Γεννιόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα. Μεγαλώνοντας, συναντάμε ανθρώπους και πράγματα που σχετιζόμαστε, που μας προκαλούν χαρά ή λύπη. Κάπως έτσι μαθαίνουμε, από τα αποτελέσματα άλλων σωμάτων στο δικό μας. Δεν έχουμε άλλο τρόπο.

Η τέχνη της ζωής δεν είναι εύκολη. Όπως όλες οι τέχνες χρειάζεται πορεία μέσα στο χρόνο, μαθητεία, προσήλωση στο στόχο, αγάπη, αφοσίωση… και λίγη τύχη. Στο τέλος τι μένει;

Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε στο Facebook ένα (παλιότερο) βιντεάκι :Ξύπνα… γράφουν ο ένας στον τοίχο του άλλου. Το βιντεάκι λέει κάτι ωραίο. Αν είχες την ευκαιρία να γυρίσεις το χρόνο πίσω τι θα άλλαζες; Την απάντηση δίνει ένας παππούς: Θα γελούσα περισσότερο. Θα έπαιζα περισσότερο. Θα χόρευα περισσότερο. Θα αγαπούσα περισσότερο.

Ξύπνα… λένε ο ένας στον άλλο. 

Ο χρόνος περνάει. Η κάθε μέρα θα μπορούσε να είναι η τελευταία. Κι η απόλυτη ευτυχία δεν θα έρθει ποτέ.

Αν είσαι από τους τυχερούς καταλαβαίνεις πως τα πράγματα γίνονται ευκολότερα αν μάθεις να προσαρμόζεσαι, να γίνεσαι ευφάνταστος και επινοητικός. Παραβλέπεις τα εμπόδια, έχεις πίστη, δίνεις αξία στα πράγματα που αξίζουν, δεν το βάζεις κάτω. Είσαι γενναιόδωρος με τα συναισθήματά σου, δεν ζητάς ανταλλάγματα, δεν φοβάσαι να δείξεις πώς νιώθεις. Δεν φοβάσαι γενικά. Είσαι ανοιχτός, πειραματίζεσαι, εκφράζεσαι, τολμάς...

Θα χόρευα περισσότερο. 

Θα έπαιζα περισσότερο. 

Θα γελούσα περισσότερο.

Η ζωή είναι γεμάτη ιστορίες κι οι άλλοι είναι ο καθρέφτης σου. Θέλει θάρρος, δεν είναι εύκολο, είμαστε ευάλωτοι κάθε φορά που ανοιγόμαστε, ανυποψίαστοι… Κι ας είναι η πορεία σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Δεν το γνωρίζουμε, πρέπει να κάνουμε όλο το δρόμο για να φτάσουμε εκεί που είμαστε τώρα.

Θα αγαπούσα περισσότερο.
Θα έδινα φιλιά...

Οι ιστορίες είναι διαφορετικές κι εμείς μαζί τους. Κι αυτό στην πορεία το μαθαίνουμε. Ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος βγάζει άλλα πράγματα από μέσα μας, άλλες πτυχές κι αλήθειες. Όσο για την αλήθεια, τη μία και μοναδική, ούτε κι αυτή υπάρχει. Τίποτα το ευτυχές δεν υπάρχει στο απόλυτο. Τα συναισθήματά μας, αν τα ακούγαμε, θα μας μάθαιναν να μην είμαστε ξεροκέφαλοι, εγωιστές, να κάνουμε ελιγμούς όταν βλέπουμε τον τοίχο να έρχεται με φόρα κατά πάνω μας. Κι αν γυρνούσαμε πίσω το χρόνο, αν μας ξαναδινόταν η ευκαιρία, ίσως τα κάναμε όλα διαφορετικά. Ο παππούς το ’χει δει το έργο, είμαστε υπερβολικά πολύπλοκοι, ευμετάβλητοι και αντιφατικοί και η πραγματικότητα μέσα μας έχει παραπάνω από μία αποχρώσεις... Όμως, ξέρει πια, ούτε που το σκέφτεται.

Θα έπαιζα περισσότερο… Θα γελούσα περισσότερο. Θα χόρευα περισσότερο. Θα αγαπούσα περισσότερο.

Τα πράγματα είναι απλά. Η ζωή αποκτάει ξεχωριστό νόημα όταν μετατρέπεται σε αυτό που θα ’πρεπε από την αρχή να είναι, μια αργή διαδικασία να ανακαλύπτεις χαρές. Δεν το ξέρουμε. Αν είμαστε τυχεροί θα το μάθουμε καθ’ οδόν. Όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο.

Πηγή: athensvoice.gr